Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία μεγάλα κέντρα παραγωγής πιθαριών.

Δύο είναι στην Κρήτη, στα χωριά Θραψανό και Μαργαρίτες , Νομός Ηρακλείου και Ν. Ρεθύμνου αντίστοιχα. Και ένα στην Πελοπόννησο, διάφορα χωριά γύρο από την Κορώνη στον Νομό Μεσσηνίας.

Τα προαναφερόμενα μέρη κατασκευάζουν πιθάρια με εντελώς διαφορετικές τεχνικές. Στην Κρήτη, χρησιμοποιούν χειροκίνητο τροχό ενώ στην Κορώνη οι αγγειοπλάστες γυρνάνε γύρο-γύρο από το πιθάρι που κατασκευάζουν. Ένα πιθάρι από την περιοχή της Κορώνης είναι εύκολο κανείς να το διακρίνει, βλέποντας τα διακοσμητικά ζωνάρια.

Τα συγκεκριμένα κεραμικά κέντρα, κατασκεύαζαν πιθάρια αποθήκευσης κρασιού και λαδιού μέχρι την δεκαετία του 70΄. Με την εμφάνιση άλλων αποθηκευτικών μέσων, όπως τα πλαστικά και τσίγκινα δοχεία, η παραγωγή πιθαριών σταμάτησε. Μετά το 1980 άρχισε η ζήτηση, κυρίως από το εξωτερικό, των διακοσμητικών πιθαριών, τα οποία προοριζόταν είτε για εξωτερικούς χώρους ( κήπους, αυλές, πάρκα ) είτε για εσωτερικούς χώρους ( διακόσμηση σπιτιών, γραφείων κτλ).

Μετά από πολλά ταξίδια σε Κρήτη και Πελοπόννησο, αναλύοντας τα αργιλοχώματα που χρησιμοποιούν ( διαφορετικά σε κάθε περιοχή) όπως και τις τεχνικές τους, απέκτησα πολλές γνώσεις πάνω στην κατασκευή πιθαριών. Κερδίζοντάς με η Κρητική τεχνοτροπία και κεραμική παράδοση.

Το 1992 ξεκίνησα την κατασκευή διακοσμητικών πιθαριών, τα οποία έχω την χαρά να κοσμούν μέχρι σήμερα πολλές αυλές, κήπους, σπίτια, επιχειρήσεις ακόμα και μουσειακούς χώρους.

Το 2013 σταμάτησα την μαζική παραγωγή διακοσμητικών πιθαριών, δίνοντας προτεραιότητα στην πειραματική κεραμική. Αμείωτο παρέμενε το ενδιαφέρον μου για την διερεύνηση κι άλλων κλάδων της κεραμικής. Ένας προσωπικός στόχος που γεννήθηκε εκείνη την περίοδο ήταν η έρευνα και παραγωγή μουσικών κεραμικών οργάνων, όπως τα κεραμικά Τουμπερλέκια τα οποία κατασκευάζω μέχρι και σήμερα.